y

I

pron

1 complément d'objet indirect bunu, buna, bunda, bundan

◊

J'y pense souvent. — Onu çok düşünüyorum.

◊

Je n'y comprends rien. — Bundan hiçbir şey anlamıyorum.

2 ça y est !

a oldu !

b bitti

3 y être pour qqch sorumlu olmak

◊

Je n'y suis pour rien ! — Benim bunda sorumluluğum yok !

II

adv

burada ['buɾada]

◊

Elle y a vécu dix ans. — Burada on yıl yaşadı.

◊

Vas-y ! — Git oraya !